kontua ez da, agian, gizarte libre batek instituziorik izango al lukeen edo ez, zer-nolako erakundeak beharko lituzkeen baino; behar izatekotan
«Gure zinegotziek hura eta bestea egingo dute». «Gure diputatuek halako eta besteko eskuratuko dituzte». «Gure diputatuek dekretatuko dute, sortuko dute, eraldatu eta sortu behar adina eraldatu eta sortuko dute». Halakoxea da atzoko, gaurko eta biharko irakaspena. Eta halaxe dirau -hala eskatuta- herriak, itxaron eta botoa eman behar duela ikasi du. Dena egina emango zaiola irakatsi zaio. Eta botoa ematen du, eta itxoin egiten du.
(…)
Eman boza, bai, baina aditu. Hemendik irten bezain-pronto zure aurren egitekoa zure kabuz jardutea izango da. Joan zaitez eta sor ezazu auzo bakoitzean eskola laiko bat, eraiki egunkari bat, liburutegi bat; kultur-zentro bat antola ezazu, sindikatu bat, langile-zirkulu bat, kooperatiba bat, oraindik egiteko duzun gauza askotatik zerbait egin ezazu. (…) Orain, besoak gurutzaturik eta boto-probidentziaren esperoan lotan zauden honetan, zinegotziek, diputatuek eta ministroek –oso erradikalak eta sozialistak izaki ere- diskurtso hutsen errutinan jarraituko dute, lege tentelen errutinan. Herri-formakuntza desiratuko duzu eta lehen bezain asto izaten jarraituko. Askatasuna erregutuko duzu eta soldataren uztaiari itsatsita jarraituko. Ekitatea, justizia, elkartasuna eskatuko dituzu eta lege-dekretuen nahaspila baino ez jasoko. Ez duzunaren eta behar duzunaren izpi bat bera ere ez duzu jasoko, ez dakizulako eta zeure gain hartu nahi ez duzulako.
Kultura nahi duzu? Askatasuna? Berdintasuna? Justizia? Ba segi ezazu eta erdietsi zerorrek, ez ezazu besteek zerorri ematerik nahi. (…) Zure emantzipazioa zure egintza izango da edo ez zara sekula santan emantzipatuko.
Eta orain joan eta eman boza; errematxatu zure katea.[1]
Zeure bizitza zeure egitea berau auto-gestionatzea da. Eta auto-gestioa zerbait bada, instituzioen logikatik emantzipatzea da. Bai, behintzat, instituzio garaikideetatik. Boza eman osteko jarduna, Ricardo Mellak (1861-1925) aditzera eman moduan, garrantzizkoa da, ezinbestekoa. Baina ez luke zentzu handirik gaur autogestioaz mintzatzeak bizitza des-auto-gestionatzen, politika perbertitzen eta gizartea estratifikatzen duen ente bati jaten ematen bagabiltza bihar.
Murray Bookchinek (1921-2006) adierazi legez, kontua ez da, agian, gizarte libre batek instituziorik izango al lukeen edo ez, zer-nolako erakundeak beharko lituzkeen baino; behar izatekotan. Munizipalismo libertarioa garatu zuen Bookchinek, lokala eta inter-lokala zentralismo burokratikoaren aurka. Horizontaltasuna (ahal den heinean) bertikaltasunaren aurka. Konfederalismoa, Proudhonek. Estatuaren antagonismoez ari gara.
Aurreko diagnostikoa atzematen erraza da. Baina ebidentea da gako ideologikoak daudela. Marxistek Estatua burgesiaren klase-menderakuntzaren isla gisan identifikatzen dute, eta -kuriosoena hauxe- aldi berean langileriaren interesentzako egokia litzatekeen dominazio-instrumentu bezala. Esan beharrik ez dago opresioa betikotzen duen eraldaketa bat besterik ez dela hori.
Txikia denak badu gehienetan barne-paradoxa inkontziente bat: handia izatea desio duela. Handiaren portaera erreproduzitzen duela. Horixe pasatzen zaio Euskal Herriari: zapaltzen duen egitura politiko berbera erreprodizitu nahian dabil itsututa. Hori dela-eta azken hilabeteetako bonbardaketa gramscianoa. Hegemonia gora eta Estatua behera.
Unai Apaolazak ederto laburbildu zituen elektoralismoaren eta zentripetizazioaren arteko harreman intimoak duela pare bat hilabete Gara egunkarian.[2] Esan beharrik ez dago, EH Bilduk barnebiltzen dituen siglen maremagnum-ak kualitatiboan ez ezik kuantitatiboan ere atzerakada nabarmena jasan duela. Horren aurrean bilgarri berri bila zebilen Unai Apaolaza, etekinak emango dizkien konfrontazioan oinarritutako errelato erakarle baten bila.
Slavoj Žižek-en Event (2014) liburutik atera zuen bilgarriaren (enbalajearen) kontzeptua. Žižek-ek badu beste lan bat (Violence: six sideways reflections) zeinetan ondorio batetara iristen den. Batzuetan ezer ez egitea egin daitekeen gauzarik biolentoena dela. [3] José Saramagoren Seeing (Ensaio sobre a Lucidez, 2004) eleberritik atera zuen ideia Žižek-ek. Parabola ezinhobe bat irudikatzen du: hauteskunde-garaia da eta hiritarren gehiengo handi batek (%83ak) boto zuria ematen du.[4] Babes-ezaren aurrean, Gobernuak salbuespen-egoera ezartzen du, gauzen egoera irauli egiten da. Zergatik ez du Gobernuak jendea disolbatzen eta beste bat hautatzen? Galdetzen zuen ironiaz Bertolt Brecht-ek.[5]
Argi dago nora iritsi nahi dudan. Boza-eza ekintza politiko eraldatzailea da adierazi den guztiagatik, baina baita aurretiaz existitzen diren antolakunde politikoei berrasmatzea exijitzen dielako. Alderdi politiko moduan disolbatzeko exijitzen dielako. Hutsune instituzionalak beste esparruen betetzea esan nahi duelako. PNVk gobernatzea, paradoxikoa bada ere, iraultzaileagoa da EH Bilduk agintzea baino. Artalde obedientea azeri arretatsu bihurtzen delako.
[1] “Vota pero escucha”, Ricardo Mella. Solidaridad obrera #4, 1909ko abenduaren 25a, Xixon. Esteka: http://es.theanarchistlibrary.org/library/ricardo-mella-vota-pero-escucha
[2] “Bilgarria”, Unai Apaolaza. Gara egunkaria, 2015eko urriaren 22a. Esteka: http://www.naiz.eus/eu/iritzia/articulos/bilgarria
[3] Žižek, Slavoj (2008): Violence: six sideways reflections. Picador, New York, 217.orria.
[4] Saiakeraren logika diskurtsiboari jarrai, boto zuriaren partez abstentzioa litzateke helburua. Boto zuria existitzen diren alderdi politikoen aurkako ekintza da, Estatua eta antolaketa politikoa onartzen delarik.
[5] “The election with no results”, Micahel Wood. Slate.com. Esteka: http://www.slate.com/articles/arts/books/2006/04/the_election_with_no_results.2.html